Première op 28 mei 2011 in de Noorderkerk, Amsterdam.
Toelichting bij 'Verdwenen in een leeg land'
De gedichten die ik gekozen heb zijn van de hand van mijn vader. Ik heb ze vaak gelezen, ze voelen heel vertrouwd. Misschien zat ik in dezelfde kamer of lag ik een verdieping hoger te slapen op het moment dat ze geschreven werden.
De bundels waaruit ze afkomstig zijn dateren van 1984 ('Nu wacht op niemand') en 1988 ('Verdwenen in een leeg land').
In 'Nu wacht op niemand' vind je prachtige beschrijvende gedichten waarin het (Noord-Hollandse) landschap geportretteerd wordt, afgewisseld met overpeinzingen van en over de mens die in dat landschap leeft en leefde.
De reeks zevenregelige gedichten uit 'Verdwenen in een leeg land' is een reis in de herinnering. De lezer wordt meegevoerd terug naar (plekken uit) de kindertijd. De gedichten hebben een diep melancholisch karakter. Maar de intensiteit waarmee het kind alles ervaart en in zich opneemt heeft steeds twee kanten, die beide worden belicht.
Ik liep al langere tijd rond met het idee om iets met deze bundels te doen, maar voelde een drempel. De toon en sfeer ervan zijn me zo bekend en eigen en juist daarom was het moeilijk. Ik merkte dat ik nog teveel zoekende was en de innerlijke rust miste om er muziek bij te kunnen 'horen'.
Misschien dat het moment waarop ik zelf vader werd hier verandering in heeft gebracht. Ik merk dat ik vaker terug begin te kijken en de tijdsafstand begin te voelen tot mijn eigen jeugd. Vanuit de daaruit voortkomende gemoedstoestand ben ik gaan componeren.
Het is een heel persoonlijk stuk geworden, een 'familiestuk' zou je kunnen zeggen, de verklanking van de gedichten en overpeinzingen van mijn vader en tegelijk van mijn eigen reis, mijn eigen herinneringen en dromen. Het stuk is een afwisseling van beschouwende delen en delen met meer vaart en dynamiek. De sopraan solostukjes vormen korte rustmomenten in de stroom.
